Μέρες του 2016-17 ζήσαμε την Τρίτη 4 Φλεβάρη 2020.
Όπως τότε έτσι και τώρα εκατό και πλέον αγωνιστές ένωσαν τη φωνή τους για να μπορέσει το δίκιο να νικήσει το σκοτάδι που σκορπούν ντόπια και ξένα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και το κατά καιρούς πολιτικό προσωπικό τους. Τότε, κάθε Τετάρτη στο Ειρηνοδικείο Θεσσαλονίκης για να σταματήσουμε τους πλειστηριασμούς και να μην αφήσουμε τις τράπεζες ν' αρπάξουν λαϊκά σπίτια και μικρή περιουσία. Σήμερα για να σταματήσουμε τη βιομηχανία των διώξεων που έστησε τότε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για να τρομοκρατήσει το κίνημα και να επιβάλει την πολιτική απελευθέρωση των πλειστηριασμών, την οποία πολιτική συνεχίζει η κυβέρνηση της ΝΔ για να εξαφανίσει από την 1η του Μάη (σύμφωνα με τις δηλώσεις του ανδρείκελου των τραπεζών, Άδωνη Γεωργιάδη) και τα ελάχιστα τελευταία ίχνη προστασίας της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας.
Κόντρα στο στημένο κατηγορητήριο και τις "μαρτυρίες" των αστυνομικών, τα μέλη του ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ που ως μάρτυρες υπεράσπισης κατέθεσαν, η συνήγορος-δικηγόρος του κινήματος Αρετή Σκουνάκη κι ο κατηγορούμενος Ηλίας Σμήλιος κατάφεραν να ανατρέψουν το κατηγορητήριο, να αποδείξουν το αυτονόητο και να επαναφέρουν στις θέσεις τους θύτες και θύματα, να επιβάλουν την πανηγυρική αθώωση του κατηγορούμενου και κατάδειξη του δίκιου του αγώνα του κινήματος κατά των πλειστηριασμών.
Την Τρίτη 4 του Φλεβάρη ζήσαμε άλλη μια Νίκη της αλληλεγγύης, της συντροφικότητας, της συλλογικότητας.
Πήραμε μήνυμα ισχυρό: Υπάρχουν τα εφόδια, η αγωνιστική διάθεση και πρέπει άμεσα και πάλι ν' αρχίσει ο αγώνας για την προστασία της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας, για να στήσουμε νέο φραγμό σε κατασχέσεις, πλειστηριασμούς κι εξώσεις που κυβέρνηση, Ε.Ε. και τραπεζίτες ετοιμάζουν!
ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ του ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
την Τρίτη 18/2, στις 7.00, στην ΕΔΟΘ
για να συζητήσουμε:
-τα νέα μέτρα που σχεδιάζονται από κυβέρνηση-Ε.Ε.-τραπεζίτες για την πλήρη απελευθέρωση των πλειστηριασμών
-τις δυνατότητες και τους τρόπους επανεκκίνησης της δράσης με μαζικούς όρους της δράσης του ΣΥ.Σ.Θ.
=================================================
*Δημοσιεύουμε εδώ
ένα απόσπασμα από την απολογία
του Ηλία Σμήλιου,
στη δίκη εναντίον του, στις 4/2/2020,
ως μέλους του
ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ
ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ
και του κινήματος κατά των πλειστηριασμών)
Είμαι εργαζόμενος, πατέρας, δάσκαλος…
Στον Συντονισμό Συλλογικοτήτων Θεσσαλονίκης και το κίνημα κατά των πλειστηριασμών με αρκετές πολιτικές και συνδικαλιστικές ιδιότητες συμμετέχω, μα τρεις είναι αυτές που στη δράση ιδιαίτερο νόημα δίνουν: Είμαι εργαζόμενος, πατέρας και δάσκαλος!
Είμαι Εργαζόμενος.
Ανήκω σ’ αυτή την τάξη των ανθρώπων που δεν κατέχει τον πλούτο αλλά μοχθεί καθημερινά για να εξασφαλίσει τα αναγκαία για τη ζωή. Κι αγωνίζομαι για μια καλύτερη ζωή για μένα, την οικογένειά μου και την τάξη μου!
Είμαι Πατέρας.
Έχω ένα παιδί 16 χρόνων που θέλω να το δω τα όνειρά του πράξη να κάνει κι όχι μετανάστης να γίνεται για να μπορέσει να ζήσει. Θέλω, όταν κάποτε το παιδί μου, τα παιδιά μας, την κρίσιμη ερώτηση μου κάνουν, «τι έκανες εσύ για όλα αυτά;» να μπορώ να τους κοιτάξω στα μάτια και στεντόρει τη φωνή να απαντήσω: «Μαζί με άλλους φτωχούς ανθρώπους αγωνίστηκα για το μέλλον μας, για το μέλλον σας»!
Είμαι δάσκαλος.
Η πολιτεία μου έχει αναθέσει την εκπαίδευση των παιδιών μας. Η εκπαίδευσή τους αφορά τη γνώση αλλά όχι μόνο αυτήν, καθώς οφείλουμε να μορφώνουμε τα παιδιά μας ως ολοκληρωμένους κοινωνικούς ανθρώπους, να τους παρέχουμε κοινωνική και δημοκρατική παιδεία, να αναπτύσσουμε τις ανθρώπινες ευαισθησίες τους και την αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπό τους. Η εκπαίδευση διενεργείται με την διδασκαλία και με το παράδειγμα. Είμαι δάσκαλος. Δε μου επιτρέπεται το παράδειγμα που θα δώσω στα παιδιά μου να είναι εκείνο του υποταγμένου ανθρώπου, που δουλικά αποδέχεται την καταπάτηση των δικαιωμάτων του, τον εξευτελισμό της ζωής του ίδιου και των συνανθρώπων του.
Ολοκληρώνοντας θα μου επιτρέψετε μια μικρή αναφορά (που ίσως λίγο περισσότερο την υπόθεσή μας φωτίσει), μια αναφορά στον πατέρα μου που πριν δέκα περίπου χρόνια έχασα. Χρόνια ολόκληρα δούλευε διπλή βάρδια, από ένα σπίτι στα παιδιά του για να χτίσει. Στη μνήμη του πατέρα μου, τον ιδρώτα των πατεράδων μας κι όλων αυτών που εύκολη ζωή δεν γνώρισαν, είναι βλασφημία ν’ αφήσουμε τις τράπεζες να τον αρπάξουν!!!
Και κάτι ακόμα. Το πιο ωραίο δώρο, δώρο ζωής, που σαν πήγαινα στην Ε΄ Δημοτικού (σαν τους σημερινούς μαθητές μου) ο πατέρας μου κατάφερε να μου κάνει: Ολόκληρη η σειρά των βιβλίων του Μενέλαου Λουντέμη! Τα ρούφηξα όλα μέχρι να τελειώσω το Δημοτικό. Τον αγάπησα τον Λουντέμη. Ήταν για μένα η πρώτη πολιτικοποίηση και με μια φράση του, που σ’ ένα δικαστήριο καλή ώρα, πριν πολλές δεκαετίες, σε μαύρα κατάμαυρα για τον τόπο μας χρόνια, είπε στους δικαστές, μ’ αυτή τη φράση του θέλω να κλείσω τη σημερινή μου απολογία: «Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δύο. Δεν θα επιτρέψω να γίνουν πάλι τέσσερα εγώ»!
Γι αυτό αγωνίζομαι, γι αυτό αγωνιζόμαστε, για μια ζωή αξιοβίωτη για όλους όσους ζουν σ’ αυτό τον τόπο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου